Το 2011 στις ΗΠΑ και σε «ανύποπτο» χρόνο, ο Dana Ulmann, επιστημονικός συγγραφέας και υποστηρικτής της ομοιοπαθητικής στις ΗΠΑ, καθώς και συγγραφέας πληθώρας βιβλίων πάνω στο ζήτημα, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο:

«ΜΥΘΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ» (THE DISINFORMATION MYTHS AGAINST HOMEOPATHY). Το μεταφράζουμε εδώ ολόκληρο, με στόχο να συμβάλλουμε στην αποσαφήνιση αυτού που συμβαίνει σήμερα με τις μιντιακές «επιθέσεις» από τους αποκαλούμενους «αρνητές της ομοιοπαθητικής», οι οποίοι με ευκολία περιφρονούν οποιονδήποτε κανόνα δεοντολογίας, φτάνουν μέχρι και να χλευάζουν μελέτες, έρευνες, επιστημονικές δημοσιεύσεις αλλά και σοβαρούς και καταξιωμένους επαγγελματίες, αρνούμενοι απριόρι κάθε τεκμήριο. Μία ιδιάζουσα άρνηση όπου σε ορισμένες περιπτώσεις – μία παραδοξότητα του παραδόξου – φτάνει να αυτό-λογοκρίνεται, προκειμένου να μην δημοσιοποιήσει τα ντοκουμέντα που αφορούν εκείνες τις έρευνες και εκείνες τις επιστημονικές εργασίες που θέλουν να αντικρούσουν.

Μία άρνηση – που αν δεν ήταν παράλογο – θα έλεγε κανείς ότι συνειδητά προωθεί έναν γνωστικό αναλφαβητισμό του κόσμου, αφού δεν παράγει ούτε πραγματική κριτική σκέψη ούτε επιστημονική κατανόηση, αλλά απλές δοξασίες ή τυφλή και ψευδή προκατάληψη. Ίσως να είναι μία προσπάθεια έτσι ώστε να ξεχαστεί η μεγάλη κρίση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα μεγάλο μέρος της ιατρικής, που βρίσκεται σε όλο και δυσκολότερη θέση μεταξύ ουτοπικών προσδοκιών θεραπείας και κατακόρυφη αύξηση των χρόνιων παθήσεων, ακόμα και στους πιο νέων ήδη από την γέννηση.

November 09, 2011 by: Dana Ullman 

“THE DISINFORMATION MYTHS AGAINST HOMEOPATHY”

«Η ομοιοπαθητική ιατρική είναι σήμερα μία από τις κύριες μη συμβατικές μεθόδους θεραπείας που χρησιμοποιούνται από τους γιατρούς στην Ευρώπη (κυρίως στην Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ιταλία) και στην Ασία (ειδικά στην Ινδία).

Ήδη από την αρχή της ανάπτυξής της ως ιατρική ειδικότητα στα πρώτα χρόνια του 1800, η ομοιοπαθητική αποτέλεσε μία σημαντική εναλλακτική λύση ως προς την ορθόδοξη ιατρική σε διεθνές επίπεδο και αποτέλεσε μία συνεχή απειλή για εκείνη την πλευρά της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της οικονομίας που ήταν κατά κύριο λόγο συνδεδεμένες με τις συμβατικές ιατρικές θεραπείες.

Η ομοιοπαθητική προσέγγιση ως προς την ίαση χαρακτηρίζεται από έναν βαθύ κλινικό σεβασμό στα συμπτώματα της ασθένειας, τα οποία θεωρούνται ως σημαντικά σημάδια άμυνας του ανοσοποιητικού συστήματος και ολόκληρης της φυσιολογίας του ατόμου.

Ενώ η συμβατική ιατρική συχνά τείνει να θεωρεί τα συμπτώματα ως κάτι «λανθασμένο», το οποίο ως εκ τούτου πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί, να εμποδιστεί, να εξαλειφθεί ή να χειραγωγηθεί βιοχημικά, οι ομοιοπαθητικοί γιατροί τείνουν να αξιολογούν τα συμπτώματα με φυσιοπαθολογικούς όρους, ως σημαντικά σημάδια της άμυνας του οργανισμού, τα οποία μπορούν να επιλυθούν αποτελεσματικότερα όταν οι θεραπευτικές αγωγές ενεργοποιούν, αξιοποιούν και μιμούνται τους λόγους των ίδιων των συμπτωμάτων με σκοπό να ενεργοποιήσουν (φυσιολογικά) μία ενιαία διαδικασία ίασης.

Τελικά, αυτές οι δύο διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις του ατόμου προκάλεσαν αρκετές προστριβές.

Για παράδειγμα, είναι συνηθισμένο η ομοιοπαθητική να θέτει υπό αμφισβήτηση επιστημονικές μελέτες κατά τις οποίες τα συμβατικά φάρμακα θεωρούνται ως «αποτελεσματικές» θεραπείες, ενώ στην πραγματικότητα διαπιστώνεται ότι πολλές εξ αυτών – παρότι χρήσιμες προς στιγμή – τείνουν να αντιμετωπίζουν μόνο τα συμπτώματα, καταστέλλοντας τα, διακινδυνεύοντας έτσι, μακροχρόνια, να αφήσουν την πολύπλοκη ανθρώπινη φυσιολογία να αλλοιωθεί, αναπτύσσοντας πολύ βαρύτερες (και χρόνιες) ασθένειες.

Οι ομοιοπαθητικοί υποστηρίζουν ότι πολλά από τα σύγχρονα φάρμακα που δίνουν μόνο μία άμεση ανακούφιση για σύντομο διάστημα, αν τεθούν υπό παρατήρηση μέσα σε μία πιο μακρά θεραπευτική διαδικασία, φαίνεται να ευνοούν την ανάπτυξη δυσλειτουργιών του ανοσοποιητικού συστήματος, ψυχικών παθήσεων και άλλων διαδικασιών χρονιότητας των ασθενειών.

Επίσης, το γεγονός ότι σήμερα στους περισσότερους ασθενείς συνταγογραφούνται πολλά συμβατικά φάρμακα ταυτόχρονα- παρόλο που η κλινική έρευνα σπανίως έχει αποδείξει την ασφάλεια ή την αποτελεσματικότητα αυτής της πρακτικής- μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε ποια είναι η επιστημονικότητα της σύγχρονης ιατρικής.

Οι ομοιοπαθητικοί θεωρούν ότι η αύξηση των ποσοστών του καρκίνου, των καρδιακών παθήσεων, της χρόνιας κόπωσης και άλλων ειδών χρόνιων ασθενειών- ειδικά και ολοένα συχνότερες στους νέους- μπορεί να οφείλεται στην πάταξη των συμπτωμάτων στα πλαίσια των παθολογικών διαδικασιών εξαιτίας της ως επί το πλείστον συμπτωματικής χρήσης των συμβατικών θεραπειών.

Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι συμβατικοί γιατροί και οι διάφορες Big Pharma μπορεί και να εμπλέκονται σε μία μακρά ιστορία επιθέσεων ενάντια στην ομοιοπαθητική και στους ομοιοπαθητικούς.

Ο ανταγωνισμός ενάντια στην ομοιοπαθητική ξεκίνησε όταν- στις αρχές του 1800- ο γιατρός Samuel Hahnemann- ο οποίος έχαιρε μεγάλης εκτίμησης- ανέπτυξε το ιατρικό ομοιοπαθητικό σύστημα. Ο Hahnemann ήταν μεταφραστής σημαντικών ιατρικών και φαρμακευτικών κειμένων και συγγραφέας του βασικότερου βιβλίου που χρησιμοποιούσαν οι φαρμακοποιοί της εποχής.

Όμως, παρά το υψηλό επιστημονικό κύρος του Hahnemann στους τομείς της ιατρικής, της φαρμακολογίας και της χημείας, η έντονη κριτική του στη συμβατική ιατρική επέφερε προσωπικές επιθέσεις εναντίον του από την πλευρά των ορθόδοξων γιατρών και των φαρμακοποιών (οι παραγωγοί φαρμάκων της εποχής), οι οποίοι ακριβώς από την εργασία του Hahnemann αισθάνθηκαν να απειλούνται, τόσο από θεωρητικής όσο και από οικονομικής άποψης.

Όταν η ομοιοπαθητική έφτασε στην Αμερική το 1825, γνώρισε ταχύτατη αύξηση λόγω των θεραπευτικών επιτυχιών- ευρέως αναγνωρισμένων- στην αντιμετώπιση των επιδημιών λοιμωδών νόσων που μαίνονταν στα μέσα του 1800.

Έπειτα, το 1844, όταν το American Institute of Homeopathy έγινε η πρώτη εθνική ιατρική οργάνωση, αναπτύχθηκε μία αντίπαλη οργάνωση η οποία αποσκοπούσε στο να σταματήσει την ανάπτυξη της ομοιοπαθητικής. Αυτή η οργάνωση ονομάστηκε American Medical Association.

Ο Paul Starr, νικητής του βραβείου Πούλιτζερ το 1982 με το βιβλίο The Social Transformation of American Medicine, υπογράμμισε το υψηλό επίπεδο που έφτασε η ομοιοπαθητική στην Αμερική στα μέσα και έπειτα του 19^ου αιώνα: «Αφού η ομοιοπαθητική ήταν φιλοσοφική και πειραματική ταυτόχρονα, πολλοί άνθρωποι την θεώρησαν επιστημονικά ανώτερη της ορθόδοξης ιατρικής».

Το 1900, στην Ουάσιγκτον, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, William McKinley, αφιέρωσε μέχρι και ένα ξεχωριστό μνημείο στην ομοιοπαθητική, δίνοντάς του το όνομα του δρ Hahnemann, το οποίο είναι έως σήμερα το μοναδικό μνημείο στην αμερικανική πρωτεύουσα που έχει πάρει το όνομά του από τα επιτεύγματα ενός γιατρού.

Πάρα ταύτα, εξαιτίας της οικονομικής, φιλοσοφικής και επιστημονικής απειλής που αποτελεί το καινούριο πρότυπο και η ομοιοπαθητική πρακτική, ακόμα και σήμερα υπάρχει ένας καυστικός ανταγωνισμός.

Είναι, λοιπόν, πολύ διαφωτιστικό να δείξουμε την παραπληροφόρηση που αναπτύχθηκε ως προς την ομοιοπαθητική και άρα να κατανοήσουμε ποιος είναι στο τιμόνι αυτής της εκστρατείας παραπληροφόρησης.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΔΟΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

Όπως όλοι εκείνοι που κάνουν προπαγάνδα, έτσι και οι αρνητές της ομοιοπαθητικής προσπαθούν να δημιουργήσουν παραπληροφόρηση χρησιμοποιώντας τρεις απλές τεχνικές.

Κατά πρώτων, διατυπώνουν μία απλή ψεύτικη κατηγορία, ένα ψέμα και το επαναλαμβάνουν συνεχώς και συστηματικώς, σε μία προσπάθεια να το καταστήσουν ως μία νέα «αλήθεια».

Έπειτα, αυτή η πολλαπλά επαναλαμβανόμενη αναλήθεια, ενσωματώνεται στο πλαίσιο κάποιου γεγονότος που την νομιμοποιεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, η εξασφάλιση ορισμένων φίλτρων- εκτός του πλαισίου των συνηθισμένων επιστημονικών πρωτοκόλλων- που αποσκοπούν στη δημιουργία λόγων (δικαιολογιών) ώστε να αποκλειστούν υψηλής ποιότητας μελέτες για την ομοιοπαθητική (ακόμα και μελέτες που είχαν ήδη δημοσιευθεί στα σημαντικότερα συμβατικά επιστημονικά περιοδικά), προάγοντας έτσι μία λανθασμένη χρήση της ιδέας του σκεπτικισμού.

Υπό αυτή την έννοια, οι αρνητές της ομοιοπαθητικής ασκούνται στο να αγνοούν ή να ελαχιστοποιούν το πλήθος των επιστημονικών τεκμηρίων που προέρχονται τόσο από την εφαρμοσμένη όσο και από την κλινική έρευνα, από τα αποτελέσματα των κλινικών μελετών πάνω στην αποτελεσματικότητα ως προς τις δαπάνες και από τα επιδημιολογικά στοιχεία κ.λ.π, αναφέροντας μόνο τις μελέτες που επαληθεύουν την άποψή τους, αντί να επανεξετάζουν το σύνολο των αποδείξεων.

Το τρίτο μέρος αυτής της τεχνικής συνίσταται στο να «πουληθεί» το ψέμα σε ένα ευάλωτο μέρος του πληθυσμού, σε μία προσπάθεια να γιγαντωθεί και να ενσωματωθεί μέσα σε αυτή την ομάδα ανθρώπων.

Οι πιο ευάλωτες μονάδες συνήθως είναι νεαροί φοιτητές επιστημονικών τομέων, ερωτευμένοι με το νέο ελιτίστικο επάγγελμά τους και με αυτά που έχουν προσφάτως μάθει, οι οποίοι όμως δεν έχουν την επίγνωση και την εμπειρία να αντιληφθούν ότι «χρησιμοποιήθηκαν» από τους αρνητές.

Προπαγάνδα           «Επαναλάβετε ένα ψέμα για εκατό, χίλιες, ένα εκατομμύριο φορές και θα γίνει αλήθεια»          (Joseph Goebbels) ·         Ένα μήνυμα είναι προπαγανδιστικό όταν: -         Έχει ιδεολογική φύση -         Χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ -         Επιδιώκει την ομογενοποίηση -         Αποκρύπτει πληροφορίες και γεγονότα -        Τείνει να καταστρατηγήσει τη σκέψη με την υποβολή

Οι αρνητές της ομοιοπαθητικής παίζουν και με τους φόβους εκείνων των ηλικιωμένων και καταξιωμένων επιστημόνων και γιατρών, οι οποίοι τείνουν να πιστεύουν ότι «αν η ομοιοπαθητική είναι αληθινή, τότε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σύγχρονη ιατρική είναι λάθος».

Αυτή η υπερβολική υπεραπλούστευση της πραγματικότητας επαναλαμβάνεται πολύ συχνά. Όμως, ακριβώς όπως η κβαντική φυσική δεν «διαψεύδει» όλη τη φυσική, αλλά μάλλον επεκτείνει την ικανότητα κατανόησης και πρόβλεψης συμβάντων τόσο σε απειροελάχιστα όσο και σε τεράστια συστήματα. Κατά τον ίδιο τρόπο, η ομοιοπαθητική δεν αρνείται τη σύγχρονη φαρμακολογία, αλλά επεκτείνει την αντίληψή μας ως προς τη χρήση απειροελάχιστων δόσεων φαρμακευτικών παραγόντων που διεγείρουν την απάντηση του ανθρώπινου οργανισμού.

Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ορθόδοξων επιστημών που προέβαλαν ιδιαίτερη αντίσταση στην έλευση νέων μεθόδων και μοντέλων θεραπείας. Αλλά ακόμα και αν ορισμένοι γιατροί και επιστήμονες νιώθουν ότι απειλούνται από τις νέες ιδέες, το κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων γιατρών και επιστημόνων είναι η δεκτικότητα και η ταπεινότητα, οι οποίες οφείλονται στην επίγνωση ότι η γνώση συνεχώς εξελίσσεται.

Πρέπει εκ των προτέρων να αναγνωριστεί ότι οι ομοιοπαθητικοί γιατροί, οι ασθενείς και οι χρήστες αυτών των φυσικών φαρμάκων μένουν συχνά έκπληκτοι και εμβρόντητοι από τα αποτελέσματα που βλέπουν στους ίδιους, στα παιδιά, στα νεογέννητα, στα ζώα, μέχρι και στα φυτά.

Από τις παρατηρήσεις μου των τελευταίων 40 ετών, το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων είναι σκεπτικό ως προς την ομοιοπαθητική μέχρι να τη δοκιμάσει και να έχει προσωπική εμπειρία και υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για το ότι δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν και εμπιστεύονται αυτές τις φυσικές θεραπείες για ένα ευρύ φάσμα οξέων και χρόνιων διαταραχών. Ωστόσο, το στοίχημα δεν είναι μόνο η απόδειξη της ομοιοπαθητικής, αλλά κατά πρώτων να μάθουμε κάτι έτσι ώστε να μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε σωστά και αποτελεσματικά.

Δυστυχώ, όμως, οι αρνητές της ομοιοπαθητικής στοχεύουν στην διάδοση παραπληροφοριών ως προς την ομοιοπαθητική, συμπεριλαμβανόμενων και των ακόλουθων μύθων:

Πρώτος μύθος: «Δεν υπάρχουν έρευνες που να αποδεικνύουν ότι λειτουργούν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα»

Τέτοιες δηλώσεις αποτελούν μία ευφάνταστη χρήση των στατικών μελετών ή αυτών που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «ψέματα». Στην πραγματικότητα, από τη βιβλιογραφία προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των κλινικών ερευνών με ομοιοπαθητικά φάρμακα δείχνουν ένα θετικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, όταν οι «ευφάνταστοι στατιστικοί» αξιολογούν μόνο έναν περιορισμένο αριθμό μελετών μεγάλης κλίμακας, ένα θετικό αποτέλεσμα είναι λιγότερο πιθανό, όχι γιατί η ομοιοπαθητική δεν λειτουργεί, αλλά επειδή αυτές οι πιο ευρείες μελέτες τείνουν να παρέχουν μόνο ΕΝΑ ομοιοπαθητικό φάρμακο για όλους τους ασθενείς, χωρίς κανένα βαθμό εξατομικευμένης θεραπείας που χαρακτηρίζει την ομοιοπαθητική μέθοδο.

[1] Το να δηλώνεις ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν λειτουργούν χρησιμοποιώντας μόνο αυτές τις έρευνες είναι παράλογο, είναι σαν να λες ότι ένα συγκεκριμένο αντιβιοτικό είναι αναποτελεσματικό μόνο επειδή δεν μπορεί να θεραπεύσει όλα τα είδη λοιμώξεων.

Δεύτερος μύθος: «Οι έρευνες που αποδεικνύουν ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα λειτουργούν είναι πρόχειρες»

Λάθος! Οι έρευνες που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων έχουν δημοσιευθεί στο Lancet, British Medical Journal, Pediatrics, Pediatric Infectious Journal, Cochrane Reports, Chest (έκδοση της British Society of Rheumatology), Cancer (το περιοδικό της American Cancer Society ), Journal of Clinical Oncology (περιοδικό της Society of Clinical Oncology), Human Toxicology, European Journal of Pediatrics, Archives in Facial Plastic Surgery, Archives of Otolaryngology – Head and Neck Surgery, Journal of Clinical Psychiatry και σε πολλά άλλα. [ 2] Όλες αυτές οι μελέτες είναι τυχαιοποιημένες, διπλά τυφλές και ελεγχόμενες με εικονικό φάρμακο. Επίσης, λόγω των ισχυρών προκαταλήψεων ενάντια στην ομοιοπαθητική, αυτές οι μελέτες ελέγχθηκαν αυστηρά, ίσως και πιο αυστηρά από αυτό που γίνεται συνήθως. Επιπλέον, πολλά από τα ιατρικά περιοδικά που προαναφέρθηκαν δημοσίευσαν και αναλύσεις κλινικών ερευνών πάνω σε συγκεκριμένες ασθένειες και απέδειξαν ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα έχουν εμφανώς περισσότερα πλεονεκτήματα από ότι ένα πλασέμπο. Επιπροσθέτως, οι αρνητές ταυτίζουν λανθασμένα τις «αρνητικές» μελέτες με την απόδειξη ότι το σύνολο του ομοιοπαθητικού συστήματος δεν δουλεύει, ενώ – στην πραγματικότητα- αυτές οι μελέτες είναι συνήθως προκαταρκτικές, δηλαδή στοχεύουν στη διερεύνηση της χρήσης ενός ή λιγοστών φαρμάκων για μία συγκεκριμένη πάθηση.

Παραδόξως, η μοναδική έρευνα που οι αρνητές συχνότερα υποδεικνύουν ως ισχυρή ένδειξη ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα ομοιοπαθητικά φάρμακα και στα πλασέμπο (Shang et al, 2005) αποδείχθηκε ως μία κακή επιστημονική έρευνα ή αν μη τι άλλο ανεπαρκής (Walach, et al, 2005 ; Fisher, 2006; Rutten, 2009; Rutten and Stolper, 2008; Ludtke e Rutten, 2008).

Τρίτος μύθος: «Η δόση 12CH είναι σαν μία σταγόνα αραιοποιημένη μέσα στον Ατλαντικό Ωκεανό»

Σκέτη φαντασία (και συγκεχυμένα μαθηματικά)! Όντως, η δόση 12CH απαιτεί 12 φιαλίδια και λαμβάνεται το 1% του διαλύματος από καθένα από τα 12 φιαλίδια. Είναι πολύ συνηθισμένο γεγονός να δηλώνουν οι «αρνητές» της ομοιοπαθητικής- με πλήρη σοβαρότητα- ότι η παρασκευή ενός και μόνο ομοιοπαθητικού φαρμάκου χρειάζεται περισσότερο από όλο το νερό που υπάρχει στον πλανήτη.

Φαίνεται ότι οι σκεπτικιστές είναι τόσο φονταμενταλιστές ως προς την άποψή τους που συνειδητά ή ασυνείδητα θεωρούν ότι οι αραιοποιήσεις που χρησιμοποιούνται στην ομοιοπαθητική αυξάνονται εκθετικά με κάθε αραιοποίηση, όπως επίσης ότι κάθε αραιοποίηση απαιτεί 10 ή 100 φορές περισσότερο νερό από την προηγούμενη. Αυτό είναι αναληθές, όπως διδάσκουν τα άρθρα και τα πιο στοιχειώδη βιβλία πάνω στην ομοιοπαθητική. Δυστυχώς (και περιέργως) το μεγαλύτερο μέρος των σκεπτικιστών ως προς την ομοιοπαθητική μοιάζει να διαβάζει μόνο την αμοιβαία παραπληροφόρηση και έχουν την τάση να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα όσον αφορά στο τι είναι ομοιοπαθητική, ώστε να δημιουργούνται παρεξηγήσεις.

Μύθος τέταρτος: «Δεν υπάρχει τίποτα μέσα σε ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο: είναι σκέτο νερό»

Άμεση άγνοια και παραπληροφόρηση.

Κατά πρώτον, μεγάλος αριθμός ομοιοπαθητικών φαρμάκων που πωλούνται στα φαρμακεία είναι εκείνα που ονομάζονται «χαμηλές συγκεντρώσεις», δηλαδή χαμηλές ή χαμηλότατες δόσεις φαρμάκων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων βρίσκονται σε μία συγκέντρωση παρόμοια με εκείνη ορισμένων ισχυρών ορμονών και ανοσοποιητικών κυττάρων που κυκλοφορούν στο σώμα μας. Κατά δεύτερον, χρησιμοποιώντας δείγματα έξι διαφορετικών φαρμάκων ορυκτής προέλευσης, οι επιστήμονες του Department of Engineering του Indian Institute of Technology επιβεβαίωσαν ότι η αρχική ουσία των αρχικών ορυκτών ήταν ακόμα παρούσα σε μορφή νανοσωματιδίων ακόμη και όταν το φάρμακα είχε υποστεί εκατοντάδες διαλύσεις – με ισχυρές δονήσεις ανάμεσα στις διαλύσεις- όπως γίνεται στην ομοιοπαθητική μέθοδο. (Chikramane, Suresh, Bellare, 2010).

[3] Επίσης, τα κυριότερα περιοδικά χημείας και φυσικής έχουν δημοσιεύσει άλλες έρευνες για να επιβεβαιώσουν ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο νερό και στο «ομοιοπαθητικό νερό» (Elia e Niccoli, 1999, Elia, Napoli, Niccoli, et al, 2008; Rey, 2003).

Πέμπτος μύθος: «Εφόσον επί του παρόντος δεν κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, αυτό σημαίνει ότι δεν λειτουργούν: πρόκειται για μαγεία»

Πόσες φορές στην ιστορία οι επιστήμονες και οι ερευνητές δεν κατανοούν τα μυστήρια της φύσης, αλλά αυτή η αδυναμία κατανόησης δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι τα μυστήρια δεν είναι πραγματικά. Το να αποκαλείται η ομοιοπαθητική «μαγεία» είναι εμφανέστατα μία εκδήλωση φόβου από την πλευρά κάποιου απέναντι σε κάτι που δεν γνωρίζει ή που δεν καταλαβαίνει, και είναι κοινώς γνωστό ότι κάθε φορά που στην ιστορία του ανθρώπου ξεκίνησε ένα κυνήγι μαγισσών στο τέλος η μάγισσα βρισκόταν (με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο). Τα γεγονότα δείχνουν ότι το μικρό αλλά αξιοσημείωτο σύνολο των ερευνών των εφαρμοσμένων επιστημών που απέδειξε φυσικά και βιολογικά αποτελέσματα από ομοιοπαθητικά φάρμακα τείνει να αγνοείται (Endler, Thieves, Reich, et al 2010; Witt, Bluth, Albrecht, et al, 2007). Η δημοσίευση σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά peer-reviewed δεν είναι μία συνηθισμένη πρακτική των μάγων.

Ο δρ Karol Sikora είναι ένα ένας αξιοσέβαστος Βρετανός γιατρός, με ειδίκευση στην ογκολογία, διευθυντής του Ογκολογικού Τμήματος του Bahamas Cancer Centre και κοσμήτορας της Ιατρική Σχολής του πανεπιστημίου του Buckingham (στην Βρετανία). Ο δρ Sikora πρόσφατα εξέφρασε μεγάλη ανησυχία για την «σταλινική καταστολή» που ελκύει ορισμένους σκεπτικιστές ως προς τα ομοιοπαθητικά μη συμβατικά φάρμακα (Sikora, 2009). Επίσης, κατέκρινε σκληρά εκείνους τους οποίους χαρακτήρισε ως «γιατρούς της πολυθρόνας» και άλλους που φαίνεται να έχουν μικρή ή καμία πείρα στη χρήση αυτών των θεραπειών με πραγματικούς ασθενείς.

Ένα άλλο στοιχεία που αποδεικνύει τη στάση των αρνητών της ομοιοπαθητική είναι ότι θέλουν να κλείσουν κάθε συζήτηση πάνω στην αποτελεσματικότητα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων (Baum ed Ernst, 2009).

Αυτοί οι φονταμενταλιστές γιατροί στην πραγματικότητα προσπαθούν να αποθαρρύνουν κάθε ευρύτητα πνεύματος ως προς την ομοιοπαθητική. Ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από αυτή τη στάση; Πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως επικριτικοί με αυτή την αντιεπιστημονική τάση που ενσαρκώνουν οι ανταγωνιστές της ομοιοπαθητικής… και πρέπει, επίσης, να αναρωτηθούμε γιατί εκείνοι τηρούν μία τέτοια στάση.

 

• Baum M, Ernst E. Should we maintain an open mind about homeopathy? American Journal of Medicine. 122,11:November 2009. doi:10.1016/j.amjmed.2009/03.038. http://www.amjmed.com/article/S0002-9343(09)00533-6/fulltext
• Chikramane PS, Suresh AK, Bellare JR, and Govind S. Extreme homeopathic dilutions retain starting materials: A nanoparticulate perspective. Homeopathy. Volume 99, Issue 4, October 2010, 231-242. http://www.homeopathy.org/files/Homeopathyan…
• Elia V, and Niccoli M. Thermodynamics of Extremely Diluted Aqueous Solutions, Annals of the New York Academy of Sciences, 879, 1999:241-248. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10415834/
• Elia V, Napoli E, Niccoli M, Marchettini N, Tiezzi E(2008). New Physico-Chemical Properties of Extremely Dilute Solutions. A Conductivity Study at 25?°C in Relation to Ageing. Journal of Solution Chemistry, 37:85-96. http://www.springerlink.com/content/v2788430…
• Endler PC, Thieves K, Reich C, Matthiessen P, Bonamin L, Scherr C, Baumgartner S. Repetitions of fundamental research models for homeopathically prepared dilutions beyond 10-23: a bibliometric study. Homeopathy, 2010; 99: 25-36. http://www.similima.com/homeopathyresearch/t…
• EU Commission report evaluating implementation of Homeopathy Directives 92/73 EEC and 92/74/EEC, 1997.
• Fisher P, 2006. Evid Based Complement Alternat Med. 2006 March; 3(1): 145-147. Published online 2006 January 26. doi: 10.1093/ecam/nek007 http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC…
• Ludtke R, Rutten ALB. The conclusions on the effectiveness of homeopathy highly depend on the set of analysed trials. Journal of Clinical Epidemiology. October 2008. doi: 10.1016/j.jclinepi.2008.06/015. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18834714
• Prasad R. Homoeopathy booming in India. Lancet, 370:November 17, 2007,1679-80. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18035598
• Rey L. Thermoluminescence of Ultra-High Dilutions of Lithium Chloride and Sodium Chloride. Physica A, 323(2003)67-74. http://www.sciencedirect.com/science/article…
• Rothstein WG. American Physicians in the 19th Century. Baltimore: Johns Hopkins, 1985.
• Rutten L, 2009. http://www.dokterrutten.nl/collega/Liga09.pd…
• Rutten ALB, Stolper CF, The 2005 meta-analysis of homeopathy: The importance of post-publication data. Homeopathy. October 2008, doi:10.1016/j.homp.2008.09/008. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19371564
• Shang A, Huwiler-Muntener K, Nartey L, Juni P, Dorig S, Sterne JA, Pewsner D, Egger M. Are the clinical effects of homoeopathy placebo effects? Comparative study of placebo-controlled trials of homoeopathy and allopathy. The Lancet. 366,9487, 27 August 2005:726-732. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16125589
• Sikora K. Complementary medicine does help patients. Times Online, February 3rd 2009. Online document at: http://www.timesonline.co.uk/tol/life_and_st…
• Starr P. The Social Transformation of American Medicine. New York: Basic, 1982.
• Vickers A, Smith C. Homoeopathic Oscillococcinum for preventing and treating influenza and influenza-like syndromes. Cochrane Database of Systematic Reviews 2006, Issue 3. Art. No.: CD001957. DOI: 10.1002/14651858.CD001957.pub3. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14973976
• Walach H, Jonas W, Lewith G. Are the clinical effects of homoeopathy placebo effects? Lancet. 2005 Dec 17;366(9503):2081; author reply 2083-6. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16360778
• Witt CM, Bluth M, Albrecht H, Weisshuhn TE, Baumgartner S, Willich SN. The in vitro evidence for an effect of high homeopathic potencies–a systematic review of the literature. Complement Ther Med. 2007 Jun;15(2):128-38. Epub 2007 Mar 28. From 75 publications, 67 experiments (1/3 of them replications) were evaluated. Nearly 3/4 of them found a high potency effect, and nearly 3/4 of all replications were positive. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/sites/entrez?db=…

FOOTNOTES:

[1] Although individualization of treatment is one of the hallmarks of the homeopathic method, there are exceptions to this common rule. For instance, there have been four large randomized, double-blind, and placebo-controlled studies that have shown that homeopathic Oscillococcinum is effective in treating people with influenza or influenza-like syndrome (Vickers and Smith, 2006). [2] References to these and other studies can be found in the following article: The Case FOR Homeopathic Medicine: Historical and Scientific Evidence — http://www.huffingtonpost.com/dana-ullman/th… [3] Transmission Electron Microscopy (TEM), electron diffraction by Selected Area Electron Diffraction (SAED), and chemical analysis by Inductively Coupled Plasma-Atomic Emission Spectroscopy.

Πηγή: www.naturalnews.com