Η ιατρική επιστήμη γενικότερα, και ειδικά η ιπποκρατική ομοιοπαθητική ιατρική, δεν θεραπεύει ποτέ έναν άνθρωπο σα να πρόκειται για μία θεωρητική, αφηρημένη, γενική έννοια.

Δεν θεραπεύει το όνομα μίας ασθένειας ή κάποιο ιδεατό μοντέλο συμπτωμάτων, αλλά από τον Ιπποκράτη μέχρι τις μέρες μας έχει ως στόχο την ατομική θεραπεία του κάθε ανθρώπου, του ξεχωριστού οργανισμού του κάθε ανθρώπου στο σύνολό του, μελετώντας τον κατά την ιδιαιτερότητά του, μέσω του εκάστοτε συγκεκριμένου τρόπου αντίδρασης και άμυνάς του, μέσω του ιστορικού του και της κληρονομικότητάς του.

Κάθε άρρωστος είναι ένας ξεχωριστός και διαφορετικός ασθενής. Ο καθένας χρειάζεται τις συγκεκριμένες εκείνες θεραπείες που ταιριάζουν κατά ιδιαίτερο τρόπο στην προσωπική του βιολογική πραγματικότητα.

Το όνομα που ως γιατροί δίνουμε σε κάθε ασθένεια είναι ένα θεωρητικό μοντέλο μελέτης το οποίο, παρότι πολύ χρήσιμο στην έρευνα και τη διδασκαλία, πρέπει όμως να βρει μία διαφορετική εφαρμογή στην κλινική ιατρική, όπου είναι απαραίτητη η συνολική και ενιαία  γνώση της λειτουργικής και παθοφυσιολογικής πραγματικότητας του ασθενή στην ολότητά του, και σε αυτήν πρέπει να μπορούμε να αντιστοιχήσουμε μία εξατομικευμένη ιατρική θεραπεία που δεν γίνεται να μην είναι προσωπική.

Πράγματι ο γιατρός καλείται πάντα να κάνει αυτό που ονομάζουμε κλινική αξιολόγηση, δηλαδή μία έγκυρη και ουσιαστική διάκριση ανάμεσα σε απλές γενικές κλινικές εκτιμήσεις και αποφάσεις που χαρακτηρίζουν την αρρώστια κατά το είδος και την ονομασία της και σε σύνθετες αποφάσεις που αφορούν τον κάθε ξεχωριστό ασθενή.

Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει η ιπποκρατική ομοιοπαθητική ιατρική συνδυάζοντας τη σύγχρονη γνώση της ασθένειας με την εξατομικευμένη κλινική αντιμετώπιση του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου που χρειάζεται βοήθεια.

Ας μην ξεχνάμε ότι η ιατρική δεν είναι ένα σύνολο από γενικές θεωρίες αλλά η τέχνη που θεραπεύει τον άνθρωπο.