Ιπποκρατική Ομοιοπαθητική Ιατρική

Covid-19: θνητότητα, θνησιμότητα, ίαση… Οι λέξεις έχουν σημασία

Στιγμιότυπο οθόνης (3).png

Real time χάρτης του Johns Hopkins University

Σε σχέση με την κοινή εποχική γρίπη ο Covid-19 παρουσιάζει μεγαλύτερη θνητότητα αλλά πολύ χαμηλότερη θνησιμότητα.

Οι λέξεις είναι σημαντικές

Ποσοστό θνητότητας είναι η αναλογία ανάμεσα στους νεκρούς από μία ασθένεια και τον συνολικό αριθμό των νοσούντων από την ασθένεια αυτή.

Ποσοστό θνησιμότητας είναι η αναλογία ανάμεσα στους νεκρούς από μία ασθένεια και τον συνολικό πληθυσμό (δηλαδή τόσο των νοσούντων όσο και των υγειών) στο ίδιο χρονικό διάστημα παρατήρησης.

Οπότε το να μιλάμε για θνησιμότητα ποσοστού 2 ή 3% από τον κορωνοϊό -χωρίς να διευκρινίζουμε τι είναι αυτό το 100- είναι ένα τεράστιο λάθος και το μόνο που κάνει είναι να αποπροσανατολίζει, να μπερδεύει και να φοβίζει. Φτάνει μόνο να σκεφτούμε ότι η θνησιμότητα στην χώρα μας από οποιονδήποτε λόγο κυμαίνεται στο 1%.

Η διάκριση ανάμεσα σε ποσοστό θνητότητας και ποσοστό θνησιμότητας δεν είναι απλά σημασιολογική αλλά ουσιαστική, τόσο για να καταστεί σαφές το αντίκτυπο στον πληθυσμό όσο και για να αποφασιστούν οι απαραίτητες ενέργειες για τη δημόσια υγεία.

Corona virus.png

Ανάμεσα στις πάμπολλες ανακρίβειες που ακούγονται και διαβάζονται αυτές τις ημέρες -δυστυχώς και από σχετικούς με το θέμα- μία είναι αυτή που αφορά στην χρήση της θνητότητας και θνησιμότητας ως συνώνυμα.

Η λεγόμενη θνητότητα, δηλαδή το ποσοστό θνητότητας, είναι η αναλογία των νεκρών από μία ασθένεια και του συνολικού αριθμού των ατόμων που πάσχουν από αυτή τη συγκεκριμένη ασθένεια. Αυτή η μέτρηση των επιπτώσεων -που καταμετράται ο αριθμός των νέων περιπτώσεων- είναι άμεσα εξαρτώμενη από το χρονικό διάστημα παρατήρησης, είτε αυτό είναι ημερήσιο, εβδομαδιαίο ή μηνιαίο και είναι αθροιστικό όταν προσμετρούνται όλες οι περιπτώσεις από την πρώτη ημέρα.

Είναι συχνό λάθος να μπερδεύουμε αυτό το ποσοστό με εκείνο της θνησιμότητας, που βασίζεται σε άλλο σκεπτικό και δίνει τελείως διαφορετικά αποτελέσματα, αφού συσχετίζει τον αριθμό των νεκρών με το σύνολο του πληθυσμού κατά την ίδια χρονική περίοδο.

Όποτε το να λέμε θνησιμότητα της τάξης του 2-3% από κορωνοϊό (που είναι γεμάτες όλες οι εφημερίδες) χωρίς να λέμε σε τι αντιστοιχεί αυτό το 100, είναι ένα τεράστιο λάθος.

COVID-19: ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ MΕΤΡΙΑ, ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΧΑΜΗΛΟΤΑΤΗ

Ως προς τον Covid-19 βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο με μέτρια θνητότητα και χαμηλότατη θνησιμότητα . Αυτό θα επαληθεύεται όσο περιορίζεται και οι εξάπλωση της μόλυνσης, η οποία αν εξαπλωνόταν θα είχε περισσότερους θανάτους αφού θα αυξάνονταν οι νοσούντες. Και αυτό δικαιολογεί όλα τα προληπτικά μέτρα, παρόλο που στις αποφάσεις πρέπει να συμπεριληφθούν και πολλοί άλλοι παράγοντες.

Είναι επίσης σημαντικό αλλά και ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι στην Κίνα η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική μεταξύ της περιοχής που είναι στο επίκεντρο της επιδημίας (Hubei, 59.000.000 κάτοικοι) όπου έχει καταμετρηθεί ο μεγαλύτερος αριθμός νοσούντων και νεκρών (64.287 e 2.495, συνολικό ποσοστό θνητότητας =3,9%) και που συνεχίζει να καταμετρά πολλές περιπτώσεις (149 θάνατοι χθες) και στο υπόλοιπο της Κίνας (1.42 δισεκατομμύρια), όπου έχει καταμετρηθεί θνητότητα της τάξης του 0.8% και που φαίνεται να έχει μειωθεί η ορμή του ιού (1 θάνατος χθες σε 187 νέες περιπτώσεις).

Άρα υπάρχει μία καλή και μία ανησυχητική είδηση. Η καλή είναι ότι και στην περιοχή της Hubei μειώνονται οι νέες περιπτώσεις, ενώ η λιγότερο καλή είναι ότι ακόμα δεν μειώνεται η θνησιμότητα, ίσως λόγω των ασθενών που είναι άρρωστοι από μεγάλο χρονικό διάστημα και όπου ορισμένοι εξ αυτών επιδεινώνονται και πεθαίνουν.

Στον υπόλοιπο κόσμο, γενικά. η κατάσταση είναι πολύ πιο ήπια, με θνητότητα που εκτιμάται στο 1,1%. Στην Ιταλία η επιδημική καμπύλη είναι σε αύξουσα φάση και από τη στιγμή που οι αριθμοί τόσο αυτών που έχουν νοσήσει όσο και των συνδεδεμένων θανάτων είναι μικροί, η θνητότητα κυμαίνεται ανάμεσα στο 2-3%.

Στην Κίνα το ποσοστό θνησιμότητας από κορωνοϊό είναι περίπου στους 40 στο εκατομμύριο στην κόκκινη περιοχή και 0.07 στο εκατομμύριο στο υπόλοιπο της Κίνας, τιμές που επηρεάζουν την αντίστοιχη θνησιμότητα από οποιανδήποτε αιτία με τιμές κατώτερες του 1 στους 100 και 1 στους 100.000 αντιστοίχως. Στην Ιταλία η θνησιμότητα λόγω Covid-19 έχει μία βαρύτητα κατώτερη του 1 στους 10.000 θανάτους από άλλες αιτίες.

COVID-19 ΚΑΙ ΕΠΟΧΙΚΗ ΓΡΙΠΗ

Σε σχέση με την συνήθη εποχική γρίπη, ο Covid-19 έχει μεγαλύτερη θνητότητα αλλά πολύ χαμηλότερη θνησιμότητα (αν και τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο ακριβή λόγω των διαφορετικών μεθοδολογιών που χρησιμοποιούνται για την επιβεβαίωση των περιπτώσεων κορωνοϊού και γρίπης).

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΙΟΥ

Είναι πραγματικά δύσκολη η ανίχνευση των ασυμπτωματικών και των ελαφρών περιπτώσεων, ειδικά σε μία περίοδο που απλά αναμειγνύονται με την «νορμάλ» εποχική γρίπη.

Για να έχουμε αξιόπιστες μετρήσεις θα έπρεπε να γίνει ένα μαζικό screening, κάτι που καμία υγειονομική υπηρεσία στον κόσμο δεν είναι σε θέση να κάνει και που δεν έχει και νόημα. Ακόμα και ιδέες, όπως αυτή του να γίνει το τεστ σε άτομα που έχουν πυρετό, πρέπει να αξιολογηθούν σύμφωνα με συγκεκριμένα κριτήρια και δεδομένα, τα οποία δεν προκύπτουν στην παρούσα φάση.

Εκτός από τη θνητότητα και τη θνησιμότητα δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ποσοστό ίασης, το οποίο είναι υψηλό για τον Covid-19, αλλά και σε αυτή την περίπτωση η τιμή εξαρτάται από τον παρονομαστή και από το χρόνο παρατήρησης, γιατί χρειάζεται χρόνος για να αναρρώσουν οι άνθρωποι και κατά συνέπεια είναι πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να υπολογίσουμε με ακρίβεια.

(Απόσπασμα από ένα άρθρο του Fabrizio Bianchi)

FABRIZIO BIANCHI

Διευθυντής του Italian National Research Council (CNR), υπεύθυνος της μονάδας περιβαλλοντικής επιδημιολογίας του Ινστιτούτου Κλινικής Φυσιολογίας του CNR. Εργάζεται από το 1979 πάνω στην νευρο-επιδημιολογική έρευνα, στην γενετική και αναπαραγωγική επιδημιολογία. Είναι καθηγητής σε διάφορα ιταλικά πανεπιστήμια. Είναι συγγραφέας σε περισσότερες από 200 επιστημονικές μελέτες και σε ακόμα περισσότερες ομιλίες σε συνέδρια. Είναι συγγραφέας άρθρων σε βιβλία και επιστημονικά περιοδικά και συγγραφέας του βιβλίου “Ambiente e salute: una relazione a rischio”, il Pensiero Scientifico 2009.

Πηγή: scienzainrete.it

Η μνήμη του νερού: οι χημικές και φυσικές ιδιότητές του. Ο νομπελίστας Luc Montagnier "Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να διαγνωστούν οι ασθένειες"

acqua

Στην ιστορία της ανθρώπινης γνώσης πολλές επιστημονικές ανακαλύψεις οφείλονται στο ένστικτο και στην ιδιοφυή ιδέα ενός σπουδαίου μελετητή με βαθιά γνώση του αντικειμένου, ενώ πολλές άλλες έγιναν συχνά λόγω συμπτώσεων ή ακόμα ερευνώντας για κάτι άλλο.

Και είναι αυτό ακριβώς που συνέβη στον βραβευμένο με το Νόμπελ Ιατρικής 2008, τον prof. Luc Montagner, στα εργαστήριά του στο Παρίσι, όταν πριν από πάνω από δέκα χρόνια μελετούσε την περίεργη συμπεριφορά ενός μικρού βακτηριδίου, που συχνά συνοδεύεται από τον HIV, το Mycoplasma pirum, που όπως και ο HIV αγαπάει τα ανθρώπινα λεμφοκύτταρα.

Οι έρευνες αυτές συνεχίστηκαν και εμπλουτίστηκαν μέσα στα χρόνια και τα συμπεράσματά τους συλλέχθηκαν μέσα σε δύο παράλληλες μελέτες – μία γαλλική, συντονισμένη από τον ίδιο τον Νομπελίστα Luc Montagnier, και μία ιταλική, με επικεφαλής τον πυρηνικό φυσικό prof. Emilio Del Giudice του International Institute for Biophotonics di Neuss (Γερμανία)- όπου το 2011 δημοσιεύθηκαν στο Journal of Physics.

Οι δύο έρευνες οδήγησαν τους επιστήμονες στη δήλωση ότι υπάρχει μία νέα ιδιότητα του DNA που είναι η επαγωγική ικανότητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε υδατικά διαλύματα.

Από τις μελέτες φάνηκε ότι μερικές αλληλουχίες του DNA μπορούν να εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητικά σήματα χαμηλών συχνοτήτων σε υδατικά διαλύματα υψηλής αραίωσης, τα οποία διατηρούν έπειτα την «μνήμη» των χαρακτηριστικών του ίδιου του DNA.

Χάρη σε αυτή την ανακάλυψη γίνεται δυνατή, όπως εξήγησαν οι ερευνητές, η υλοποίηση διαγνωστικών συστημάτων- που έως τώρα δεν έχουν ποτέ σχεδιαστεί- βασισμένα πάνω στις «πληροφορίες» του νερού, που βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα, για χρόνιες ασθένειες όπως: Alzheimer, Parkinson, σκλήρυνση κατά πλάκας, ρευματοειδή αρθρίτιδα και για ιογενείς ασθένειες όπως: HIV, γρίπη Α και ηπατίτιδα C. Οι ασθένειες αυτές «πληροφορούν» το νερό του οργανισμού για την παρουσία τους, μεταδίδοντας συγκεκριμένα ηλεκτρομαγνητικά σήματα που μπορούν να «διαβαστούν» και να αποκωδικοποιηθούν.

Τα αποτελέσματα αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν όχι μόνο για διαγνωστικούς αλλά και για θεραπευτικούς σκοπούς.

Όντως, η έρευνα αυτή δείχνει έναν δρόμο για μία καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών με τους οποίους δρα το ομοιοπαθητικό μοντέλο.

Παρεμβαίνοντας στη μνήμη του νερού του οργανισμού, θα μπορούσε μελλοντικά να υπάρξει η δυνατότητα υλοποίησης φαρμακευτικών θεραπειών άνευ παρενεργειών, οι οποίες θα βασίζουν τον μηχανισμό δράσης τους στο νερό που θα έχει την «πληροφορία» από το ηλεκτρομαγνητικό σήμα που παράγουν οι ουσίες που έχουν διαλυθεί μέσα του σε χαμηλότατες περιεκτικότητες (δηλαδή με δραστικές ουσίες υψηλών αραιώσεων) και «ενεργοποιημένο» μέσω συγκεκριμένων χημικό-φυσικών τεχνολογιών.

Νέα φάρμακα με θεραπευτικές ιδιότητες, τα οποία, όμως, -χάρη στις υψηλές αραιώσεις της δραστικής ουσίας- δεν θα δίνουν παρενέργειες.

Πηγή: Journal of Physics

Luc Montagnier 2 206x300

*Ο Luc Montagnier είναι ιατρός, βιολόγος, ειδικός των ρετροϊών, διευθυντής ερευνών στο CNRS (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών) της Γαλλίας και μέλος της γαλλικής Ιατρικής Ακαδημίας. Διευθύνει ένα ερευνητικό τμήμα του Ινστιτούτου Παστέρ στο Παρίσι, και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία. Το 1983 ανακάλυψε, μαζί με τους συνεργάτες του, τον ιό του AIDS. Για το επίτευγμά του αυτό, το 2008 τιμήθηκε μαζί με την Françoise Barré-Sinoussi και τον Robert Gallo με το βραβείο Νόμπελ για την ιατρική.

Με ισχυρή θέληση ή τύραννοι; Όταν τα παιδιά κάνουν πείσματα

volitivo o tiranno.png

Αυξάνεται συνεχώς το φαινόμενο του λεγόμενου «συνδρόμου του αυτοκράτορα» και από πολλούς πλέον χαρακτηρίζεται «ασθένεια». Οι ψυχολόγοι, όμως, συνιστούν προσοχή: «Το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών αυτών έχει μόνο ανάγκη να ενδυναμώσει τη σχέση του με τον γονιό».

Αυξάνεται- και δεν παύει να ανησυχεί- το φαινόμενο του λεγόμενου «συνδρόμου του αυτοκράτορα», ένα είδος συμπεριφοράς του παιδιού που, ήδη από μικρή ηλικία, παρουσιάζει μία ιδιότροπη διαγωγή, απαιτητική μέχρι και τυραννική και υποτιμητική ως προς τους ενηλίκους και πρώτα από όλους, στους γονείς. Ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές και παιδαγωγοί προβληματίζονται με αυτή τη «μόδα», κάνοντας πολλές δημοσιεύσεις και κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, κριτικάροντας τα κοινωνικά μοντέλα και τις δυναμικές των σχέσεων που εγκαθίστανται στις σύγχρονες οικογένειες. Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι υπάρχει κάποιο είδος «κληρονομικότητας» ή «γενετικής προδιάθεσης» και άλλοι που εστιάζουν στην ανάλυση ενός μοντέλου εκπαίδευσης, το οποίο θεωρείται ολοένα και λιγότερο αποτελεσματικό. Το γεγονός είναι ότι όλο και μεγαλύτερος αριθμός παιδιών παρουσιάζουν την κλασσική συμπεριφορά του «τα θέλω όλα, αμέσως και αν δεν μου τα δώσεις φωνάζω, δέρνω και σε προσβάλω».

«Υπάρχει, όμως, μία θεμελιώδης διάκριση που πρέπει να εισάγουμε όταν αναλύουμε αυτό το φαινόμενο, ό, τι δηλαδή δεν πρέπει να συγχέουμε το παιδί με ισχυρή θέληση – το οποίο ορισμένες φορές έχει κρίσεις θυμού – με το βαθιά ανασφαλές και τυραννικό, που αντισταθμίζει την εσωτερική του δυσφορία καταπιέζοντας τους ενηλίκους», εξηγεί η δρ Federica Migliarese, ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια.

Η ανάγκη προσοχής

«Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών που φαίνονται ικανά να αυτοπροσδιορίζονται, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και όχι στην δεύτερη, η οποία παρουσιάζει ανησυχητικά στοιχεία», συνεχίζει η δρ Migliarese. «Τα παιδιά με ισχυρή θέληση, δηλαδή αυτά που μπαίνουν στην πρώτη κατηγορία, συχνά έχουν ωριμάσει πρόωρα, έχουν δεχθεί μία εκπαίδευση που τα έκανε ιδιαίτερα αυτόνομα και τα έθεσε μπροστά σε αποφάσεις από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό δεν είναι από μόνο του αρνητικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το παιδί ψάχνει το όριο στη σχέση του με τους ενηλίκους – σχεδόν πάντα τους γονείς – και μάλλον προκαλεί για να καταλάβει μέχρι που μπορεί να πιέσει».

«Είναι ακριβώς εδώ που προκύπτει η σημασία της σταθερότητας των γονιών, που καταφέρνουν να μην το ικανοποιήσουν αμέσως, υποχωρώντας μπροστά στην πιθανή κρίση θυμού ή στην ισχυρή θέληση του παιδιού τους αλλά» συνεχίζει η δρ Federica Migliarese, «θέτουν τις σωστές ερωτήσεις στον εαυτό τους. Για παράδειγμα, τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να είναι μία αντίδραση σε γονείς που είναι απόντες ή αφηρημένοι, οι οποίοι δεν συναισθάνονται σε βάθος τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού. Οπότε, το παιδί εστιάζει πάνω σε εξωτερικά αντικείμενα ή επίμονες απαιτήσεις για να τραβήξει την προσοχή, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που επιθυμεί, αυτό που χρειάζεται, δεν είναι το αντικείμενο αλλά η σχέση, η προσοχή». Άρα, όταν οι γονείς ακούσουν αυτά τα «καμπανάκια», αντί να εστιάσουν και αυτοί πάνω στο αντικείμενο του καπρίτσιου «καλύτερο θα ήταν να συγκεντρωθούν πάνω στο ίδιο το παιδί και στις ανάγκες που εκφράζει, με έμμεσο τρόπο, εκείνη τη στιγμή. Αυτός είναι και ένας τρόπος με τον οποίο μπορούν να απεμπλακούν από την διαμάχη, αλλά και να μην ορθωθεί ένας τοίχος που δεν κάνει καλό ούτε στο παιδί ούτε στον ενήλικα».

Αυτό το παιδί του «θέλω», λοιπόν, δεν πρέπει το κοιτάμε μόνο αρνητικά. «Όπως μας δείχνει το μοντέλο της θεραπευτικής ψυχοσύνθεσης, το παιδί διαλέγει αυτόν τον τρόπο για να δείξει την ισχυρή του θέληση, ίσως επειδή δεν είχε κάποια άλλη – γνωστή σε αυτό – επιλογή ή κάτι που να μπορούσε το εφαρμόσει. Οι γονείς θα πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν εκτός από αυτά τα ξεσπάσματα, αυτόν τον στιγμιαίο θυμό, την πραγματική έκκληση βοήθειας. Οπότε, η θέληση του παιδιού πρέπει να υποστηρίζεται γιατί- εκτός από ισχυρή- είναι και σοφή και καλή».

Πηγή: TerraNuova.it

Covid-19: θνητότητα, θνησιμότητα, ίαση… Οι λέξεις έχουν σημασία

Η μνήμη του νερού: οι χημικές και φυσικές ιδιότητές του. Ο νομπελίστας Luc Montagnier "Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να διαγνωστούν οι ασθένειες"

Με ισχυρή θέληση ή τύραννοι; Όταν τα παιδιά κάνουν πείσματα

More Articles ...